In de winter van 2025 onderging ik twee uitgebreide sporttests onder begeleiding van sportarts Mirjam Steunebrink. Mirjam is een gepassioneerde arts, werkzaam bij Het Omnium, en ze reist de hele wereld over voor haar werk, onder andere voor het Nederlandse schaatsteam en de Muskathlon. Naast haar werk is ze zelf een fanatieke triatleet.
De tests die ik deed, waren gericht op het bepalen van mijn hartslagzones voor het fietsen en hardlopen, en gaven me veel inzicht in mijn huidige conditie en prestaties. In deze blog deel ik mijn ervaringen en bevindingen.
Fietstest
De fietstest begon met een zogenoemde ademgasanalyse, waarbij de zuurstofinname en koolstofuitstoot werden gemeten. Dit geeft inzicht in mijn uithoudingszones en twee belangrijke drempels:
- Aerobe drempel: het punt waarop je lichaam voornamelijk zuurstof gebruikt voor energie.
- Anaerobe drempel: het punt waarop je lichaam extra energie vraagt (suikers), met als bijproduct melkzuur, wat de beruchte “verzuring” veroorzaakt.
Het doel als duuratleet is om zo lang mogelijk in je aerobe systeem te blijven en je anaerobe drempel steeds verder uit te stellen.
De test begon bij een weerstand van 50 watt, en elke minuut werd dit verhoogd met 25 watt. Ik fietste door tot ik mijn omwenteling van 90 niet meer kon vasthouden. Deze keer kwam ik tot 383 watt, wat lager was dan mijn resultaat van 400 watt in 2019. Dit vond ik eerlijk gezegd best teleurstellend.
Wat me echter opviel, was dat ik in de lagere hartslagzones meer vermogen kon leveren dan in 2019. Dat betekent dat mijn basis beter is geworden, ook al haalde ik niet mijn absolute piek. Voor meer details kun je de grafieken in dit artikel bekijken of de video, waarin Mirjam de test verder uitlegt.
Een belangrijke conclusie uit deze test was dat ik mezelf tijdens de laatste fase te weinig heb gepusht. Toen het echt zwaar begon te worden, gaf ik te snel op. Dit is een mentale barrière waar ik in de toekomst aan wil werken.
Hardlooptest
Drie weken later stond de hardlooptest op het programma. Bij hardlopen liggen de hartslagzones gemiddeld zo’n tien slagen hoger dan bij fietsen, omdat je bij hardlopen meer spiergroepen aanspreekt.
Het protocol voor deze test begon met een warming-up van 8 km/u op de loopband. Daarna werd de snelheid elke minuut verhoogd met 1 km/u. Uiteindelijk hield ik het vol tot 19,7 km/u, waarna Mirjam besloot om mij uit veiligheidsoverwegingen te stoppen. Volgens haar begon mijn beweging instabiel te worden, wat op een onveilige situatie kon wijzen.
Hoewel ik het idee had dat er nog wat in de tank zat, voelde ik me veel beter over mijn inspanning dan bij de fietstest. Ik was vastbesloten om deze keer alles te geven, en dat heb ik ook gedaan.
Voor de bepaling van mijn hartslagzones maakte het vroegtijdige stoppen weinig uit. Voor mijn VO2-max was het echter een gemiste kans, omdat deze waarde vooral tijdens maximale inspanning wordt gemeten.
Mijn vetpercentage in 2019 was 24.4% en in 2025 13.3%. Mijn VO2Max voor het fietsen in 2019: 58 mL/kg/min en in 2025: 53 mL/kg/min.
Reflectie
Deze tests waren niet alleen fysiek, maar ook mentaal een uitdaging. Ik leerde veel over mijn prestaties en de rol van doorzettingsvermogen. De fietstest liet zien dat ik meer uit mezelf kan halen als ik wat harder doorbijt. De hardlooptest gaf me een goed gevoel, omdat ik wist dat ik écht alles had gegeven.
Ik wil Mirjam ontzettend bedanken voor haar begeleiding en expertise, en ook David Miedema van DaVideografie voor de prachtige video die dit proces vastlegt. Als je zelf eens zo’n sporttest wilt proberen, raad ik je zeker aan om contact op te nemen met Mirjam Steunebrink.
Bekijk hieronder de video om mijn ervaringen nog beter te begrijpen!
