Op zaterdag 26 augustus deed ik mee aan de hele triathlon in Arnhem: de Gelreman. In Nederland is er dit jaar slechts één andere hele triatlon: Challenge Almere. De Frysman ging dit jaar niet door en Maastricht is helaas ook gecanceld.
Je kan meedoen aan wedstrijden over heel de wereld, maar daar komt vaak ook een flinke reistijd bij kijken. Om nog maar te zwijgen over de hoge kosten. De Gelreman is wat dat betreft dus een mooie, lokale en betaalbare race. Met super vrijwilligers! In de toekomst zal ik dat vast nog wel eens gaan doen, maar dit seizoen heb ik mijn pijlen gericht op een hele triatlon. Georganiseerd in eigen land, door triatleten.
En het bleek een goede keuze. Wat een geweldige organisatie! Kleinschalig, gezellig en familiair. Zoals het bedoeld is wat mij betreft. Een goeie sfeer vanaf het begin. Judith en de kinderen konden bijvoorbeeld op het laatste moment nog mee eten met de pasta party de dag van tevoren.
De voorbereiding
Het hele jaar stond in het dienst van deze sportieve uitdaging. 3,8 km zwemmen, 180 km fietsen en 42,2 km hardlopen. Ik had in 2020 mij ingeschreven voor de Grunnman. Maar deze ging helaas niet door vanwege Covid. Ik besloot om mijn eigen triathlon te organiseren. Deze finishte ik boven verwachting in 10:43. Dit jaar wilde ik proberen om de Gelreman onder de 10 uur te finishen. Dus een 9 in de uitslag. Pfff..
Samen met Judith en onze vier kinderen zijn we op donderdag neergestreken op camping de Grote Bredelaar. Waar we op onze vakantie in Italie alleen maar zon hebben gezien, hebben we hier bijna alleen maar regen gehad. Dit was niet optimaal met onze vouwwagen. Een volgende keer misschien toch maar in een bed & breakfast of hotel overnachten.
Toch was het ook een bewuste keuze om dit samen met mijn gezin te doen. Veel dagen en uren ben ik weggeweest om te trainen. Ik vond het daarom mooi om de dagen voorafgaand aan mijn race juist met hen door te brengen. Het hielp ook om de wedstrijdspanning de baas te blijven. Als hoogtepunt heb ik met zoon Jefta een stukje parcoursverkenning gefietst.
De wedstrijd
Om 4:30 ging de wekker en heb ik een overnight oatmeal naar binnen gewerkt. Op de campingtafel lag een prachtige brief van dochter Noëmi die mij succes wenste. Ook had ze de avond van tevoren een aanmoediging armbandje gemaakt voor mij en ook Gerwin, die ook startte. Ik nam nog een kop koffie om aan te staan en de stoelgang op gang te brengen. Om 5:30 vertrok ik naar de startlocatie, waar ik nog een bericht van dank en liefde geschreven aan Judith.
Zwemmen met een zonnetje die opkomt
In de wisselzone leg ik alles klaar en trek mijn wetsuit aan. Om 7:00 startte ik met het zwemonderdeel. Mijn beoogde tempo was 1:35/100 meter. Ik had besloten om elke 500m een alarmpje te zetten om mijn gemiddelde zwemtempo op mijn horloge te zien. De eerste 500 meter ging in 1:36 en de tweede 500 ook. Daarna zakte het tempo iets terug, waardoor een tijd onder het uur er niet in zou zitten. Ik bedacht me: het wordt nog een lange dag. Dus hier ga ik me zeker niet druk maken.
In de wissel merkte ik dat ik nog fris was, en ik kon snel wisselen. Ik verloor toch nog wel wat tijd omdat ik mijn trisuit armen nog aan moest trekken. Dat zit zo: ik had mijn trisuit nog niet helemaal aangetrokken, om zo wat bewegingsvrijheid bij mijn armen en schouders te houden. Note to self: nait meer zo doun.
Fietsen, 35 beuken over de Waaldijk
Met het fietsen was het doel om op de 215 watt te focussen. Tegen de wind in misschien wat meer, met de wind mee wat rustiger. Als ik daarmee 34 km/u zou fietsen, had ik een mooie tijd van 5 uur 15 / 5 uur 20. Het begin begon ik onder dit tempo, er stond de nodige wind. Maar op de Waaldijk kon ik lekker doortrappen en kwam ik andere triatleten tegen. Op de terugweg van het eerste rondje reed ik -uiteraard met de verplichte stayer afstand- in een groepje met twee andere triatleten.
Ze hadden me ingehaald, maar ik besloot hen niet te ver weg te laten rijden. Het eerste rondje van 60 km kwam ik uit op 35 km/u gemiddeld. Ik heb uiteindelijk besloten om mijn eigen voorgestelde wattage weer te gaan rijden, om me aan mijn eigen plan te houden. De tweede ronde ging prima, en kon ik het gemiddelde goed houden. Tegen de wind in zakte het wat, met de wind mee kwam het weer terug op de 35 km/u. De laatste ronde werd het lichaam wat stram, maar bleef ik me goed voelen.
Qua voeding nam ik elke 10 km. een gel met een slok water en elke 20 km 200ml sportdrank. Beiden van het merk Maurten. Ja pleuris duur, maar voor mij bewees het wederom dat het gewoon goed spul is. Net als op de marathon die ik in april liep heb ik de hele wedstrijd hierop gedaan. Ik heb nog wat gels in mijn shop als je ze zelf ook eens wilt proberen.
Hardlopen, nog even een marathonnetje
In de wisselzone was ik erg benieuwd of de marge die ik had opgebouwd, zou kunnen worden uitbetaald in een steady marathon. Ik deed uiteindelijk 5 uur 10 minuten over het fietsen. Een snelle berekening maakte dat ik 7-10 minuten extra marge had op een marathon tijd. Die had ik oorspronkelijk in 3 uur 30 willen lopen. Maar na contact met coach en vriend Maurits Bloem, voorafgaand aan de triatlon, had ik besloten om voorzichter te gaan starten.
Ik begon de marathon met het tempo 5:05/km. De eerste 2 kilometer gingen erg lekker en moest ik mezelf telkens terug drukken. Ik liep makkelijk 4:45. Maar wist ook dat de marathon een gemeen ding is. Maar ik was fris en voelde me goed! De eerste drie ronden van de in totaal zes ronden gingen perfect. Tempo’s in circa 5:00/km-5:05/km en 5:08/km.
Vanaf de derde ronde, op de helft dus, kon ik het tempo niet goed meer volhouden. De vermoeidheid klapte er ineens in. Na de eerste halve marathon, begon ik echt te merken dat het wel eens heel zwaar kon gaan worden. De volgende drie ronden van 7 kilometer gingen in ongeveer 5:35/km – 6:00/km – 6:12/km.
Aan de support van Maurits Bloem en Judith Janze lag het zeker niet. Maar ik was op. Ik had gelukkig nog marge opgebouwd, dus mocht per ronde nog wel wat verliezen. Maar bij de een-na-laatste ronde werd voor mij duidelijk dat een tijd onder de 10 uur er helaas niet meer in zat. Er is zelfs een gedachte door mijn hoofd gegaan: ik stop er mee.
Bizar is dat toch? Dat je al ruim 8,5 uur hebt gesport, en dit soort gedachten dan door je heen gaan. Dat je zo stuk zit. Ik heb op het einde van drankpost naar drankpost gerend. En bij de drankposten een korte wandelpauze genomen van circa 10-15 seconden. De laatste ronde was de finish zo dichtbij dat ik weer goesting kreeg. Ik ramde aan de bel en maakte me op voor nog één ronde! Ik wist niet hoe ik dit ging halen, maar ik had nog één ronde te gaan.
De laatste vijf kilometer van deze ronde heb ik aan één stuk gerend. Nog één keer kom ik coach en vriend Maurits tegen, halverwege de ronde. Maurits zegt me dat een tijd onder de 10:05 er nog in zit. Ik geloofde dat niet en zei dat het me nu helemaal niets meer uitmaakte. Maar toch gaf het me moraal! En ben ik de laatste vijf kilometer blijven rennen. De finish kwam in zicht, en daar stonden Yarah, Jefta, Noëmi, Phéline en Judith. En ook Maurits en lui die we op de camping in Italie waren tegengekomen!
Samen met mijn vier kinderen rende ik over de finih in een tijd van 10:04:29. Een absoluut geweldige prestatie waar ik heel trots op ben. 40 minuten sneller dan mijn eerste hele triatlon in Winsum!
Supermooie prestatie!